Monday, 25 March 2024

திருக்குறள் வழிநின்று திருவள்ளுவரை அறிதல்-11

வளையாபதியில் திருக்குறள் கருத்துக்கள்:
ஐம்பெரும் காப்பியங்களில் ஒன்றாக வளையாபதி நூல் வைக்கப்பட்டுள்ள


து. சமண சமய நூலாகக் கருதப்படும் வளையாபதியின் 72 செய்யுள்கள் மட்டுமே கிடைத்துள்ளது. இதன் ஆசிரியர் யார் என்பதும் தெரியவில்லை. ஆனால், கிடைக்கப்பெற்ற செய்யுளிலும் திருக்குறள் மற்றும் குறுந்தொகையில் இருந்து கருத்துக்கள் மட்டுமின்றி செய்யுளையுமே அடிப்படையாகக் கொண்டு இயற்றப்பட்டுள்ளது வளையாபதியில் தெரிகிறது. 
நாடும் ஊரும் நனிபுகழ்ந்து ஏத்தலும்
பீடுறும்மழை பெய்கஎனப் பெய்தலும்
கூடல் ஆற்றவர் நல்லது கூறுங்கால்
பாடு சால்மிகு பத்தினிக்கு ஆவதே – வளை. 4
கற்புடையவள் வாழ்கின்ற ஊரும் அவ்வூரில் உள்ள நாடும் மிகப் புகழ்ந்து துதிக்கும் நிலையில் வாழ்தல் பத்தினிக்கு ஏற்ற பண்பாகும் என்பது ‘ தகை சான்ற சொற்காத்துச் சோர்விலார் பெண்”- 56 என்ற குறளுடன் ஒத்துச் செல்வதைக் காணலாம். மேலும், இதில் சொல்லப்படும் ‘பீடுறும்மழை பெய்கஎனப் பெய்தலும்” என்ற வாக்கியம் மழை பெய்ய வேண்டிய காலத்தில் எவ்வளவு பெய்ய வேண்டும் என்பதே மழைக்குரியது. ஆனால், மழை தீமை விளைக்கும் போது நில் என்று சொல்லும் அதிகாரம் உடையவர் பத்தினிப் பெண்கள் எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது. இது வாழ்க்கைத் துணைநலம் என்னும் அதிகாரத்தில்
தெய்வம் தொழஅள் கொழுநன் தொழுதுஎழுவாள்
பெய்எனப் பெய்யும் மழை- 55 என்று திருவள்ளுவர் குறிப்பிடும் குறளுடன் ஒத்துப் போகிறது. 
கூடாநட்பு என்னும் அதிகாரத்தில்,  
இனம்போன்று இனமல்லார் கேண்மை மகளிர்
மனம்போல் வேறு படும் - 822 என்று குறிப்பிடுகிறார். அதாவது உறவுபோல் நடிக்கும் ஒவ்வாதார் நட்பு மாறும் இயல்புடையது. பரத்தையர் மனம் மாறுவதுபோல் மாறிக்கொண்டே இருக்கும் என்கிறார். இதில் மகளிர் மனம்போல் வேறுபடும் என்ற பதத்தினை வளையாபதியில்
பள்ள முதுநீர்; பழகினும் மீனினம்
வெள்ளம் புதியது காணின் விருப்புறூஉம்
கள்ளவிழ் கோதையர் காமனோ டாயினும்
உள்ளம் பிறிதாய் உருகலும் கொள்நீ – வளை. 8 இல் குறிப்பிடப்படுகிறது. 
அதாவது கடல்போன்ற ஆழமான நீர்நிலையில் வாழ்கின்ற மீனினமானது. புது வெள்ளம் பாய்ந்தால் அது வழியே எதிர்த்து ஓடும்.  அதுபோல மகளிர் மன்மதனை ஒத்த மணாளனை மணந்து வாழ்ந்தாலும் மனம் வேறுபட்டுப் பிறரொறுவனைக் கண்டு காதலால் உருகுவர். இதனை நன்றாக அறிந்து நீ மணங் கொள்வாயாக என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்து.  இதனையே மேலும்,
பெண்மனம் பேதின்றி ஒருப்படுப்பேன் என்னும் எண்இல் ஒருவன் - வளை 49 லும் வலியுறுத்தப்படுகிறது. 
பெண் மனம் நிலையற்றது. பேதமையுடையது. நூலொடு பழகினாலும் பெண் மனது பேதமையுடையதே, ஆதலால் ஒருவன் இன்று ஒருமைப்படுத்துகிறேன் என்றால் அவன் ஆய்வுள்ளவனா? ஏண்ணிப்பார் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.
வாழ்க்கைத் துணைநலம் அதிகாரத்தில் 
சிறைகாக்கும் காப்புஎவன் செய்யும் மகளிர்
நிறைகாக்கும் காப்பே தலை -57 என்று திருவள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார். அதாவது வீட்டுச் சிறையில் பெண்களை வைத்துக் காப்பதால் என்ன பயன்? பெண்மையைத் தங்கள் மனதுக்குள் பெண்களே பேணிக் காப்பதுதான் மேன்மைமிக்கது என்கிறார். 
பெண்களைத் தனியாகக் காக்க இயலாது என்பதன் அறிவுரையாகும். இதே கருத்தை வலியுறுத்தி வளையாபதியில்
உண்டியுள் காப்புண்டு: உறுபொருட் காப்புண்டு
கண்ட விழுப்பொருள் கல்விக்குக் காப்புண்டு
பெண்டிரைக் காப்ப திலமென்று ஞாலத்துக் 
கண்டு மொழிந்தனர் கற்றறிந்தாரே – வளை. 9 என்று அதன் ஆசிரியர் குறிப்பிடுகிறார். 
அதாவது உணவுப் பண்டங்களை உள்ளே மூடி போட்டு பாதுகாக்கலாம். பணத்தினைப் பெட்டியில் போட்டு பாதுகாக்கலாம். கல்வியைத் திரும்பத் திரும்பக் கற்றும் பாதுகாக்கலாம். பெண்களை வீட்டுக் காவலில் வைத்துக் காக்க முடியாது. என்று அறிவாளியாகிய கற்றறிந்தோர் கூறினர் என்று குறிப்பிடுகிறது. 
வரைவின் மகளிர் என்னும் அதிகாரத்தில் பரத்தையர் பொருளை நாடியே நிற்பர் என்பதனை 
அன்பின் விழையார் பொருள்விழையும் ஆய்தொடியார்
இன்சொல் இழுக்குத் தரும்  - 911 என்று திருவள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார். 
இதனை உள்வாங்கி வளையாபதியில்
தனிப்பெயல் தண்துளி தாமரை யின்மேல்
வளிப்பெறு மாத்திரை நின்றற்று ஒருவன் 
அளிப்பவற் காணுஞ் சிறுவரை யல்லால்
துளக்கிலர் நில்லார் துணைவளைக் கையார் - வளை. 11 என்று குறிப்பிடுகிறார் அதன் ஆசிரியர். அதாவது, இருமணப் பெண்டிராய் பிறர் நெஞ்சைப் பேணிப் புணரும் வகையிலானவர்கள், கையிலே காசு கொடுப்பவன் மற்றவனைக் காணும் வரைதான் முன்னர் கொடுத்தவனோடு உறைவர் உறவாடுவர். அதற்கு உவமையாகத் தாமரையிலைத் தண்ணீரைக் குறிப்பிடுகிறார். தாமரையிலைத் தண்ணீர் காற்றடிக்கிற வரை தான் அதன் மேல் தங்கியிருக்கும். அதற்குமேல் தாமரையிலைத் தண்ணீரை வைத்திருக்காது எனக் குறிப்பிடுகிறார். 
தம்பொரும் என்பதம் மக்கள் என்று மக்கட்பேறு அதிகாரத்தில் திருவள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார். அதாவது பெற்றோருக்குச் செல்வம் என்பது பிள்ளைகள் என்பதை வலியுறுத்துகிறார். இதனையே வளையாபதியில்
பொறையிலா அறிவு: போகப் புணர்விலா இளமை: மேவத்
 துறையிலா வசன வாவி: துகில் இலாக் கோலத் தூய்மை:
நறையிலா மாலை: கல்வி நலமிலாப் புலமை:நன்னீர் 
சிறையிலா நகரம் போலும் சேயிலாச் செல்வ மன்றே. வளை-9 என்று குறிப்பிடுகிறார். 
அதாவது, குழந்தை இல்லாச் செல்வம் என்பது காவல் அகழிகள் இல்லாத நகரம் போலவும், மற்றும் பொறுமையில்லாத அறிவையும், போகப் புணர்ச்சியில்லாத இளமையையும், இறங்குதுறையில்லாத தாமரைக் குளத்தையும் , ஆடையில்லாத அணியழகையும், மணமற்ற மாலையையும், கல்விநலம் இல்லாத புலமைமையயும் போன்றது என்று குறிப்பிடுகிறார். 

அடக்கமுடைமை அதிகாரத்தில் நமக்கு நன்கு பரிட்சையமான குறளான,
யாகாவார் ஆயினும் நாகாக்க காவாக்கால்
சோகாப்பர் சொல்லிலுக்கப் பட்டு – 127 என்னும் குறளில் நாவடக்கத்தைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டிருப்பார். 
இதனையே வளையாபதியில்,
ஆக்கப் படுக்கும்: அருந்தளைவாய்ப் பெய்விக்கும்:
போக்கப் படுக்கும்: புலைநகரத்து உய்விக்கும்:
காக்கப் படுவன இந்திரியம் ஐந்தனுள்
நாக்கல்ல தில்லை நனி பேணுமாறே – வளை.18 என்று ஆசிரியர் குறிப்பிடுகிறார். 

பிறன்இல் விiழாயமை அதிகாரத்தில் திருவள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார்.
பிறன்மனை நோக்காத பேராண்மை சான்றோர்க்கு
அறன்ஒன்றோ ஆன்ற ஒழுக்கு – 148 
அடுத்தவன் மனைவியைக் காமக் கண்ணால் காணாதிருப்பது ஆண்மையின் இலக்கணம் ஆகும். அப்பேராண்மை சான்றோர்க்குப் பேச்சளவிலான அறம் மட்டுமன்று வாழும் நெறியும் ஆகும் என்கிறார். இதனையே வளையாபதியில் ஆசிரியர்.
தாரம் நல்வதம் தாங்கித் தலைநின்மின்
ஊரும் நாடும் உவத்தல் ஒருதலை
வீர வென்றி விறல்மிகு விண்ணவர்
சீரின் ஏத்திச் சிறப்புஎதிர் கொள்பவே – வளை. 11 இல் குறிப்பிடுகிறார். 
உலகத்தவரை நோக்கி ஏக பத்தினி விரதனாக இருங்கள், அப்படி இருந்தால் ஊரும் நாடும் மதிக்கும், மறுமையில் விண்ணுலகத்திலிருந்து தேவர்கள் உங்களை எதிர் கொண்டு அழைத்துச் செல்வர் என்று குறிப்பிடுகிறார். பிறன்மனை நோக்காப் பேராண்மையை வலியுறுத்துகிறார் திருவள்ளுவரின் வழிநின்று!.
இதே போன்று வளையாபதியின் பல இடங்களில் திருக்குறள் தாக்கம் நிறைந்துள்ளது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. 

Monday, 18 March 2024

திருக்குறள் வழிநின்று திருவள்ளுவரை அறிதல்-10

திருக்குறள் வழிநின்று திருவள்ளுவரை அறிதல்-10



கடந்த வாரங்களில் திருவள்ளுவரின் திருக்குறளின் தாக்கம் எவ்வாறு பிற தமிழ் இலக்கியங்களான சிலப்பதிகாரம்இ மணிமேகலை மற்றும் கம்பராமாயணத்தில் தாக்கத்தினை ஏற்படுத்தின என்று பார்த்தோம். இன்று அந்த காலத்து கற்பனைகள் நிரம்பிய (கயவெயளல)  இலக்கியமாகப் படைக்கப்பட்ட மதுரையைச் சேர்ந்த  சமண முனிவர் திருத்தக்கத் தேவர் எழுதிய ஐம்பெரும் காப்பியங்களில் ஒன்றான மணநூல் என்று அழைக்கப்படும் சீவக சிந்தாமணியில் திருக்குறளின் தாக்கம் எவ்விதம் பொதிந்திருக்கிறது என்பதைப் பார்ப்போம். 
'ஒருமை மகளிரே போலப் பெருமையும் 
தன்னைத்தான் கொண்டொழுகின் உண்டு' -974 
என்று திருவள்ளுவர் அவர்கள் பெருமை என்னும் அதிகாரத்தில் குறிப்பிடுகிறார்.  
அதாவது உறுதியான கற்புள்ளம் கொண்ட பெண் தன்னைக் காத்துக் கொள்வது போலப் பெருமையும் தன்னைப் போற்றி நடப்பவர்களாலேயே சிறப்புப் பெறுகிறது என்கிறார். இதையே திருத்தக்கத் தேவர்,
'குலத்தலை மகளிர்தங் கற்பின் கோட்டகம்
நிலைப்படா நிறைந்தன பிறவும் என்பவே' – சீவக சிந்தாமணிஇ 41 என்று கவிதைத் திரையில் காட்டுகிறார். 
வெள்ளம் பல வாய்க்கால்களாகப் பிரிந்து நிறைந்து சென்று கொண்டிருக்கிறது. அதன் வேகத்தைத் தணிக்க வீரர்கள் ஆங்காங்கே படல்கள் அமைக்கின்றனர். அதனால் வெள்ளம் கரைக்கு அடங்கிச் செல்கிறது. இக்காட்சியை திருத்தக்கத் தேவர் அவர்கள்இ ஒருமை மகளிர்இ எல்லை மீறாத பெண்கள்இ மனநிறையுடைய கற்புடைய குலமகளிர்இ அவர்கள் வீட்டிற்கும் கணவனுக்கும் அடங்கி வரம்பு மீறாமல் நடப்பவர்கள்இ அவர்களைப் போல வெள்ளம் கரைக்கு அடங்கி நடக்கிறது என்று குறிப்பிடுகிறார். அதாவது ஐம்புலன்களையும் அது வழி போகவிடாமல் தன்வழி நடக்கச் செய்தலாகும். 

பேதைமை அதிகாரத்தில் திருவள்ளுவர்இ
'மையல் ஒருவன் களித்தற்றால் பேதைதன்
கையொன் றுடைமை பெறின்' - 838 என்று குறிப்பிடுகிறார். 
அதாவது அறிவற்றவன் ஒருவன் கையில் எப்படியாவது செல்வம் அகப்பட்டு விட்டால் அவன் கள்ளைக் குடித்த மதியற்றவன் போல் ஆட்டம் காட்டுவான் என்ற குறளில் குறிப்பாக பேதையானவன் அறிவு இருந்தும் செயல்படாதவனாக இருப்பான் என்று குறிப்பிடுகிறார். இதே போன்றுஇ

'சொல்லருஞ் சூற்பசும் பாம்பின் தோற்றம்போல்
மெல்லவே கருவிருந் தீன்று மேலலார்
செல்வமே போற்றலை நிறுவித் தேர்ந்தநூற்
கல்விசேர் மாந்தரின் இறைஞ்சிக் காய்த்தவே' – சீவக சிந்தாமணிஇ 53
என்று திருத்தக்கத் தேவர் குறிப்பிடுகிறார். 
வெள்ளம் வாய்க்காலில் வழிந்தோடிப் வயல்வெளிகளில் பாய்ந்துஇ பயிரை வளர்த்ததுஇ பயிர்கள் அடுக்கடுக்காகக் கதிர்கள் கொண்டனஇ கதிர்களில் அடர்த்தியான நெல்மணிகள் அதனால் கதிர்கள் தலைநிமிர்ந்து நிற்கின்றன. பின்னர் சிறிது சிறிதாகக் கதிர்கள் பால் கொண்டன. மணிகள் பருத்து நின்றன. இப்போது அதே கதிர்கள் தலைவணங்கி நிற்கின்றன. என்று குறிப்பிடுகிறார். இதில் ஆழமாக நோக்கும் போது ‘மேலலார் செல்வமே போற்றலை நிறுவி.. ” என்பதனை மேற்கண்ட குறளால் ஒப்பிட்டுள்ளதைக் காணலாம். 
அடுத்து ‘தேர்ந்தநூற் கல்விசேர் மாந்தரின் இறைஞ்சிக் காய்த்தவே” என்னும் பகுதியில் சிலர் நூல் அறிவு இல்லாமலேயே பேரறிவுடையவராக இருக்கலாம். ஆனால் அது மட்டும் பத்தாதுஇ அறிவின் தரத்தை முன்கூட்டியே ஆய்ந்தறிய நூலறிவும் வேண்டும். நூலறிவும் பலகாலம் பயின்று தேர்ச்சியடைய வேண்டும்” என்று கல்விக்குப் பெருமை சேர்க்கிறார். 
மேற்கூறியவைகள் பணியுமாம் என்றும் பெருமை சிறுமை
பணியுமாம் தன்னை வியந்து -978 என்ற குறளுக்கும் பொருத்தமுடையதாக இருக்கிறது. அதாவது பெருமையுடையவர்கள் பணிவுடையவர்களாக இருப்பர். சிறுமைக் குணம் கொண்டவர்கள் தற்புகழ்ச்சியில் மயங்கித் தம்மைத் தாமே பாராட்டிக் கொள்வர் என்று குறிப்பிடுகிறார். 
'நாடு' என்னும் அதிகாரத்தில் திருவள்ளுவர் அவர்கள்
'பெரும்பொருளால் பெட்டக தாகி அருங்கேட்டால் 
ஆற்ற விளைவது நாடு' – 732 என்று குறிப்பிடுகிறார். எல்லா வகைப் பொருளும் வளமும் பெருகி இருப்பதால் மக்கள் விரும்புவதாய் எந்நாளும் கேடின்றி விளைவதாய் அமைந்ததே சிறந்த நாடு என்கிறார். இதனை உள்வாங்கித் திருத்தக்கத்தேவர் அவர்கள்
'...மரு தணிந்து கேடிலா
வளவயல் வைகலும் இன்ன தென்பதேன்' - சீவக-64 என்கிறார்

நாடு என்னும் அதிகாரத்தில் திருவள்ளுவர்
'தள்ளா விளையுளும் தக்காரும் தாழ்விலாச்
செல்வரும் சேர்வது நாடு' – 731 என்று குறிப்பிடுகிறார். மாறாத விளைச்சலும், மதிப்பிற்குரிய சான்றோரும், வளம் குன்றாச் செல்வரும் ஒருங்கே அமைந்ததே நல்ல நாடு என்று குறிப்பிடுகிறார். 
திருத்தக்கத் தேவர் நகரின் சிறப்பினைக் குறிப்பிடுகையில்,
'நற்றவஞ் செய்வார்க்கிடம் தவஞ்செய்வார்க்கும் 
அஃதிடம்' - சீவக. 77 என்று குறிப்பிடுகிறார். மேல் குறிப்பிட்ட குறளில் தக்கார் என்போர் அறவோர் எனப்படுவர். அவர்கள் தவஞ்செய்யக்கூடிய துறவோர் ஆக இருக்கலாம். ஆகவே திருத்தக்கத் தேவர் இருவகை தவம் செய்யக்கூடியவருக்கும் ஏற்ற நகரம் என்றுக் குறிப்பிடுகிறார். 

'பட்டவர் தப்பலிற் பரவையேந் தல்குல்
அட்டொளி யரத்தவாய்க் கணிகை – சீவக. 98
அகழியானது, அகப்பட்டவரை தன்னகப்படுத்தித் தாழ்த்திக் கொள்வதால் அது கணிகையை ஒத்துள்ளது என்று கணிகையின் இயல்பை திருத்தக்கத் தேவர் குறிப்பிடுகிறார். இது வரைவின் மகளிர் என்ற அதிகாரத்தில் 
'வரைவிலா மாணிழையார் மென்றோள் புரையிலாப்
பூரியர்கள் ஆழும் அளறு' – 919 என்ற திருக்குறளை ஒத்துப் போகிறது. அதாவது கட்டுப்பாட்டுக்குள் அடங்காத காமக்கணிகையரின் மெல்லிய தோள்கள் தகுதியற்ற கீழ்மக்கள் அழுந்திக் கிடக்கும் சகதி நிலம் என்று குறிப்பிடுகிறார். 
'குறிப்பறிதல்' என்னும் அதிகாரத்தில் திருவள்ளுவர் 
'இருநோக்கு இவளுண்கண் உள்ளது ஒருநோக்கு
நோய்நோக்கொன் றந்நோய் மருந்து' -1091 குறிப்பிடுகிறார். அதாவது மையுண்ட இவள் கண்களுக்கு இரண்டு பார்வை உண்டு. ஒரு பார்வையால் நோய் வரும். மற்றொரு பார்வையோ மருந்து தரும் என்று குறிப்பிடுகிறார். 
இக்குறளை அடிப்படையாக வைத்துத் திருத்தக்கத்தேவர் சீவகனின் தாய் விசையின் கண்ணழகையும் அவற்றின் இயல்பையையும் இவ்வாறு விளக்குகிறார். 
‘... மாண்பில்நஞ்சு மமிர்தமுமே 
போல்குணத்த பொருகயற்கண்” –சீவக. 166 இல் குறிப்பிடுகிறார். 
நஞ்சுக்கு மாண்போடு இல்லாமமல் இருப்பதுதான் இயற்கை, அது யாரையும் கொல்வது. ஆனால், நஞ்சுடைய பாம்பை நஞ்சுக் கொல்லாது. ஆனாலும், விசையின் நோய் விளைவிக்கும் கண்ணாகிய நஞ்சு உடையவனையே கொல்கிறது. அது மாண்பின்மையின் உச்சக்கட்டம்தான். அது போகட்டும். ஆனால், அமுதத்திற்கு உயிர்களை வாழ வைக்கவும் வளரவைக்கவும் உடைய மாண்புள்ளது. அத்தகைய அமுதத்தை உடைய விசையின் பார்வையானது அரசனை எக்கணமும் தன்னைவிட்டுப் பிரியாத பிணிநோய் என்று குறிப்பிடுகிறார். எவ்வளவு பொருத்தமாக உள்ளது குறளும் சிந்தாமணி கவியும்!. 

நாம் பின்வரும் குறளை அறிந்திருக்க வாய்ப்புள்ளது. அதாவது,
அடுத்தது காட்டும் பளிங்கு போல் நெஞ்சம் 
கடுத்தது காட்டும் முகம் -706 என்று குறிப்பறிதல் அதிகாரத்தில் திருவள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார். தன்னை அடுத்திருக்கும் ஒரு பொருளைத் தெள்ளத்தெளிவாக பளிங்குகல் காட்டி விடும் அதுபோல் மனதில் இருக்கும் நிகழ்வினை அவனுடைய முகம் காட்டிவிடும் என்பதாகும். 
இதனையே சீவக சிந்தாமணியில் 
‘பளிக்கறைப் பவழப்பாவை பரிசெனத் திகழுஞ் சாயற
 ... ... கண்ணாள்” –சீவக. 192 என்று குறிப்பிடுகிறார். அதாவது பளிக்கறை-பளிங்குகல் , அடுத்ததைக் காட்டும் பளிங்குக்கல்லைப் பவழம் தன்தம்மையாக்கினாற் போல, சச்சந்தன் மனமாகிய பளிங்குக்கல்லினுள் புகுந்து பவழப்பாவையாகிய விசையே விளங்கி நின்றாள் என்று குறிப்பிடுகிறார். 

நாணுத் துறவுரைத்தல் என்னும் அதிகாரத்தில் நமது பெண்களின் தனிப்பெருமையைக் குறிப்பிடுகையில் திருவள்ளுவர் 
'கடலன்ன காமம் உழந்தும் மடலேறாப்
பெண்ணின் பெருந்தக்கது இல்' -1137 அதாவது இவளுக்கும் கங்கு கரையில்லாக் கடல்போலக் காமம் பொங்கத்தான் செய்கிறது. ஆனால் நாணம் குலைந்து செய்யாத தன் துயரத்தைப் பொறுத்திருக்கும் பெண்ணைப் போன்ற பெருந்தகுதி ஆணுக்கு இல்லை; பெண்மை பெருமைக்கு உரியது என்கிறார்.
இதே உவமையை ஆள நினைத்த திருத்தக்தேவர் கற்புக்கடம் பூண்ட சச்சந்தன் விசையை இருவரிடமும் அமைத்து,
'கடிமணக் கிழமையோர் கடலின் மிக்கதே' – சீவக. 196 என்று குறிப்பிடுகிறார். இதில் மணக்கிழமை-கற்புக்காலத் துறவு, அது கடல் அளவில்லை அதனின் பெரிது என்று குறிப்பிடுகிறார். இவ்வாறு பல்வேறு இடங்களில் திருக்குறளின் ஆட்சியை திருத்தக்கத் தேவர் சிதறவிட்டிருக்கிறார். இதிலிருந்து திருவள்ளுவரின் புலமை எவ்வாறு திருத்தக்கத் தேவரை உள்வாங்கி தன் பாடல்களில் எழுதத் தூண்டியது என்பதை உணர முடிகிறது. 

Monday, 11 March 2024

திருக்குறள் வழிநின்று திருவள்ளுவரை அறிதல்-9


திருக்குறள் வழிநின்று திருவள்ளுவரை அறிதல்-9

கம்பராமாயணம் கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பரால் எழுதப்பட்டது என்று அனைவரும் அறிவோம். ஆனால் இந்த நூலுக்கு கம்பர் அவர்கள் இராமவதாரம் என்றே பெயரிட்டிருந்தார். ஆனால் இராமாயணம் பலராலும் இயற்றப்பட்டதால், கம்பர் அவர்களின் பெயரோடு இணைத்து கம்பராமாயணம் என்று அழைக்கப்படுகிறது.

‘கம்பன் வீட்டுக் கட்டுத்தறியும் கவிபாடும்’ என்ற கூற்று இருக்கிறது.அப்படியென்றால் எந்தளவுக்கு கம்பர் அவர்களின் கவிகள் சிறப்பு வாய்ந்தது என்று அறிந்து கொள்ள இயலும். இத்தகையச் சிறப்பு வாய்ந்த கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பர் அவர்கள் எவ்வாறு தன்னுடைய நூலில் ஆங்காங்கே திருக்குறளில் சொல்லப்பட்ட கருத்துக்களை உள்வாங்கியுள்ளார் என்பதைக் காணலாம்.

அன்புடைமை என்னும் அதிகாரத்தில் திருவள்ளுவர்

அறத்திற்கே அன்பு சார்பு என்ப அறியார்

மறத்திற்கும் அஃதே துணைகுறள் 76

என்று அன்பு அறத்திற்கு மட்டுமே ஆதாரமாகும் என்று கூறுபவர்கள் அறிவிலிகள். ஆனால், அன்பானது அறத்திற்கு மட்டும் அல்லாது, வீரத்திற்கும் ஆதாரமாக நிற்கும் என்று குறிப்பிடுகிறார். இதனை உள்வாங்கிய கம்பர்,

துஞ்சினானைத் தம்முயிரின் துணையைக் கண்டார் துணுக்கத்தால்

நஞ்சு நுகர்ந்தார் என உடலம் நடுங்கா நின்றார் என்றாலும்

அஞ்சி அழுங்கி விழுந்திலரால் அன்பின் தறுகண் பிறிதுணடோ

வஞ்சம் இல்லா மனத்தானை வானில்தொடர்வான் மனம் வலித்தார்

-அயோத்தியா காண்டம் -தைலம் ஆட்டுப்படலம் -69

என்று குறிப்பிடுகிறார்.

தசரதனின் மரணச் செய்தியைக் கேள்விப்பட்ட தேவிமார் மூன்று பேரும் துக்கம் தாளாது அழுகின்றனர். தங்கள் உயிருக்குத் துணையாக இருந்த நாயகன் இறந்தபின் தாங்கள் இப்பூவுலகில் வாழ்வதில் பொருளில்லை என்பதைப் புரிந்து கொண்டு தாங்கள் மூவரும் தசரதனைப் பின்பற்றி வானுலகம் செல்வதென உறுதி பூண்டனர். நெஞ்சில் துக்கம் பீறிட்ட போதிலும் மனம் சோர்ந்து விடவில்லை மனவலிமையுடன் இருந்தனர் என்பதை கம்பர் மேற்காணும் பாடலின் மூலம் குறிப்பிடுகிறார்.

 

என்பிலதனை வெயில்போலக் காயுமே

அன்பிலதனை அறம் - 77 என்று திருவள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார்.

இதில் எலும்பு இல்லாத புழுவை வெயில் அரிப்பதுப் போல அன்பு இல்லாத உயிரை அறம் அரிக்கும் எனக் கூறுகிறார். இதனைக் கையாண்டுள்ள கம்பர் அவர்கள், தசரதனின் மரணத்தால் மனமுடைந்த கோசலையின் புலம்பலைக் காட்சிப்படுத்தும் கம்பர் அவர்கள், தசரதனின் உடலைத் தொட்டுப் பார்த்து மூச்சும் துடிப்பும் இல்லை என்பதை உறுதி செய்த கோசலையின் நிலையினை:

உயிர்ப்பிலன் துடிப்பும் இலன் என்று உணர்ந்து உருவம் தீண்டி

அயிர்த்தனள் நோக்கி மன்னற்கு ஆருயிர் இன்மை தேறி

மயில்குலம் அனைய நங்கை கோசலை மறுகி வீழ்ந்தாள்

வெயில்சுடு கோடைதன்னில் என்புஇலா உயிரின் வேவாள் -

-அயோத்தியா காண்டம் -தைலம் ஆட்டுப்படலம் -61

என்ற பாடலில் கூறுகையில் சுடு வெயிலில் எலும்பில்லாப் புழுவைப் போல நைந்து போனாள் என்கிறார்.

 அன்புடைமை அதிகாரத்தில்

அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்குந்தாழ் ஆர்வலர்

புன்கணீர் பூசல் தரும் - 71 என்ற திருக்குறளில் அன்பு வெள்ளத்தைத் தடுக்க எந்தக் கருவியாலும் முடியாது. அன்பென்னும் ஆர்வம் பெருகியர்கள் கண்களில் அது கண்ணீராய்த் தடையின்றித் தோன்றும் என்கிறார்.

இக்குறளைக் கையாண்டுள்ள கம்பர் பாலகாண்டம் எதிர்கொள் படலத்தில் தசரத வேந்தனை சனக மன்னன் எதிர்கொண்டு வரவேற்கும் பகுதியில் ஒரு இடத்தில் பரதன் இராமனை வணங்க இராமன் பரதனை மார்போடு அணைத்துக் கட்டித் தழுவுகிறான். இதனைக் கம்பர்,

உன்னுபேர் அன்பு மிக்கு ஒழுகிஒத்து ஒண்கணீர்

பன்னு தாரைகள் தர தொழுது எழும் பரதனை

பொன்னின் மார்பு உற அணைத்து உயிர் உறப் புல்லினான்

தன்னை அத்தாதை முன் தழுவினால் என்னவே

-        பாலகாண்டம்: எதிர்கொள் படலம்:26 இல் குறிப்பிடுகிறார்.

அதாவது பரதனின் ஒளிபொருந்திய கண்களில் நீர் தாரைத் தாரையாகப் பெருகியதைக் கண்ணீர் என்று கூறாமல் எப்போதும் இராமனை நினைத்திருக்கும் தன்மையுள்ள பரதனின் உள்ளத்தில் தோன்றிய அன்பு மனத்தில் அடங்க முடியாமல் கண்களின் வழியே சிந்தியதைப் போன்று கண்களின் வழியே வெளியேறியது எனக் குறிப்பிடுகிறார்.

 ஆழிவி னவைநீக்கி ஆறுய்த்து அழிவின்கண்

அல்லல் உழப்பதாம் நட்பு  -786 என்று நட்பு என்னும் அதிகாரத்தில் திருவள்ளுவள் குறிப்பிடுகிறார். அதாவது நண்பருக்கு நேரும் தீங்குகளைத் தடுத்து, அவரை நல்வழியில் நடத்தி அவருக்கு வரும் துன்பத்தைத் தானும் பகிhந்து கொள்வதே நல்ல நட்பாகும் என்று குறிப்பிடுகிறார். இக்குறளைக் உள்வாங்கிய கம்பர் அவர்கள் ஆரணியக் காண்டத்தில் இராவணன் சூழ்ச்சிப் படலத்தில் வரும் கீழ்க்காணும் பாடலில் சீதை இலக்குவனைக் கடுஞ்சொற்களால் திட்டுகையில்,

ஒருபகல் பழகினார் உயிரை ஈவரால்;;

பெருமகன் உலைவுறு பெற்றி கேட்டும் நீ

வெருவலை நின்றனை ... .

-        ஆரண்ய காண்டம் -இராவணன் சூழ்ச்சிப் படலம் 13 இல் குறிப்பிடுகிறார். அதாவது அன்புள்ளம் கொண்டுள்ளவர்கள்; எனில் ஒருநாள் பழகினாலும் நட்புக்காக உயிரையும் கொடுக்கத் துணிவர். ஆனால்நீயோ அவ்வாறு இல்லாமல் இராமனுக்குத் தீங்கு வந்த போதும் உதவாமல் நிற்பது நல்லதல்ல என இலக்குவனுக்கு எடுத்துரைத்தாகக் கம்பன் குறிப்பிடுகிறார்.

 

இதே நட்பதிகாரத்தில் வள்ளுவர்

உடுக்கை இழந்தவன் கைபோல ஆங்கே

இடுக்கண் களைவதாம் நட்பு – 788 என்று குறிப்பிடுகிறார். அதாவது உடுத்த ஆடை நெகிழும்போது ஓடிவந்து மானம் காக்கும் கைபோல, உறுதுயர் நேரும்போது நண்பரைக் காக்க விரைவதே இனிய நட்பு என்கிறார். இதனையே கம்பர்,  இராமனின் கூற்றாக  ;

என்ற அக்குரக்கு வேந்தை, இராமனும் இரங்கி நோக்கி,

‘உன் தனக்கு உரிய இன்ப துன்பங்கள் உள், முன் நாள்

சென்றன போக, மேல் வந்து உறுவன தீர்ப்பல்; அன்ன

நின்றன எனக்கும் நிற்கும் நேர்‘... என மொழியும் நேரா.

-        கிட்கிந்தா காண்டம்- நட்புக் கோட் படலம் -3811 என்ற பாடலில் குறிப்பிடுகிறார்.

அதாவது இராமன் சுக்ரீவனனைப் பார்த்து இவ்வாறு கூறுகிறார். உனக்கு உள்ள இன்ப துன்பங்களில் இனி வந்து சேரும் துன்பங்களை நான் நீக்குவேன், இனி வரும் இன்பமும் துன்பமும் நம் இருவருக்கும் சமம் என மொழிந்தார்.

 

புணர்ச்சிப் பழகுதல் வேண்டா உணர்ச்சிதான்

நட்பாம் கிழமை தரும் -785 என்று நட்பதிகாரத்தில் திருவள்ளுவர் குறிப்பிடுகிறார். அதாவது நெருங்கிப் பழகுவதால் மட்டும் ஏற்படுவதல் நட்பு என்னும் உரிமை. ஒருமனதாகும் உணர்ச்சிதான் இந்தக் கேண்மைக்கு வலிமை என்று குறிப்பிடுகிறார். இக்குறளின் தன்மையொற்றியே கம்பராமாயணத்தில் யுத்த காண்டம் வீடணன் அடைக்கலப் படலத்தில் சுக்ரீவனும் வீடணனும் தழுவிக் கொள்ளும் காட்சியினை,

தொல்லருங் காலம் எல்லாம் பழகினும், தூயர் அல்லார்

புல்லலர் உள்ளம்; தூயர் பொருந்துவர், எதிர்ந்த ஞான்றே;

ஒல்லை வந்து உணர்வும் ஒன்ற இருவரும்ஒருநாள் உற்ற

எல்லியும் பகலும் போலத் தழுவினர், எழுமின் தோளார்;

- யுத்த காண்டம்-வீடணன் அடைக்கலப் படலம் 120 என்று விளக்குகிறார் கம்பர். அதாவது நெடுங்காலம் நெருங்கிப் பழகி வந்தாலும் மனத் தூய்மை இல்லாதவர்கள் ஒன்றுபடுவதில்லை. மனத்தூய்மை உள்ள மேலோர் சந்தித்த கணமே மனம் ஒன்றிவிடுவர் என்பதை எடுத்துரைக்கையில் திருவள்ளுவரின் குறள் கருத்தைப் போற்றியே பயன்படுத்தியிருப்பது தெளிவாகிறது.

இன்னும் பல இடங்களில் இதுபோன்று கம்பர் திருக்குறளினை உள்வாங்கி ஆங்காங்கே தனது கருத்துக்களை கம்பராமாயணத்தில் தெரிவித்திருக்கிறார். ஆக திருவள்ளுவர் சங்க காலப் புலவர்கள் மனதிலும் தன்னுடைய அறத்தினுடைய கூடிய கருத்துக்கள் மூலம் ஆணித்தரமாக நின்றிருக்கிறார் என்பது விளங்குகிறது.